کج راهه

روزی بود

و روزگاری

نه چندان دور

........

بین انسانهای این دیار

موج میزد انسانیت

........

 چو عضوی بدرد آورد روزگار را حس میکردیم

 یکرنگی دلیل راستی بود و

محبت دلیل بی ریایی

من . معنی نداشت

ما بود که ارزشمند بود

......

زمانه صفا.. صمیمیت.. راستی .......وهزارانی دیگر

هر چه بود همدلی بود و محبت 

شاید نانی به سفره نبود .

اما مردانگی خریدار داشت

عشق ورزیدنی بود نه کالایی برای سودا 

......

بناگاه زلزله ای . پایه های این بنا را شکست

و موریانه ها ی فکری در حال خوردن مغزها

با شعار شعور را بردند و

با ستم انسانیت را

 ......

انسانیت دمادم رنگ باخت

خود خواهی ها ریشه همدلی را سوزاند

من ..جای ما را گرفت

......

درد دیگران دیگر به ما مربوط نبود

همدلی چه سودی برای من دارد؟؟

فقر در عین ثروت

......

چشمهای گرسنه با  میلیار ها ثروت

طمع به داشتن....حسد ورزیدن.....بخل.....

از کدامین فرهنگ وارداتی است

......

آن بغض که انسانیت را برد با ما چه کرد؟

برادری واژه ای بود مقدس

اینک برادر نزدیکترین دشمن خانگی است

در دل زمان واژه ها رنگ باختند و غبار گرفتند

......

و ما همچنان نشسته ایم

گویی همه چیز درست است

و ما  طبیعی ترین انسانها

حتی راه کج فرهنگ و منشمان را نمیفهمیم

دل سپرده ایم به تنداب رودی. که  روبه کویر است 

و بپای هیچ گل سرخی نمیریزد 

......

چه کسی ..چه زمانی .. و کجا

چشمانمان را خواهد گشود به حقیقت زندگی 

که بود که انسانیت را به پول فروخت

گرانترین سودای انسان

و ما چه کودکانه باورش کردیم

و قدم در راهش نهادیم

......

روزی باید بزرگ شد

روزی باید چشم گشود

از بیراهه باید براه آمد و انسان شد